Öteki, bana olmayı öğrettikleri, ama ben olmayan kişidir. ( Alıntı : Piedra ırmağının kıyısında oturdum, ağladım ) Çoğu zaman ve çoğu kişi öteki olmaktan kaçamaz. Yaşamları boyu, yaşamak zorunda oldukları standart hayatları sürdürürler. Neden öteki olmayı isterler? Belki gerçek ruhları ve hayalleri ile yüzleşmekten korkarlar ve bunlara ulaşmanın uğruna gösterecekleri fedakarlıklardan çekinirler, belki de tembellik ederler. Ben, öteki benle uzun süre önce vedalaştım ve gerçekte her zaman olmak istediğim kişi olmaya karar verdim. Şuan, hayalini kurduğum şeyin tam ortasındayım. Başarabileceğimi biliyordum ama bu kadar çabuk olacağını tahmin bile edemezdim. Okul sonrası zorunlu staj için, her zaman hayranlıkla takip ettiğim ve bir gün o mutfakta olacağım diye hayalini kurduğum bir restaurantta stajyer olarak başladım. Sonunda ordaydım, bunun heyecanı tarif bile edilemezdi benim için. 4 aylık staj sonrası benimle devam etmek istediklerini söylediklerinde beynim " Başardım, başardım " diye çığlık atiyordu. İstanbul'un en iyi restaurantında işe başlamıştım. Demek isteyince, savaşınca, inanınca herşey oluyormuş.
Peki hayalleriniz için nelerden vazgeçersiniz?
Bu soruyu bu sıralar beynim çok tekrarlar oldu. Zaten birçok şeyden vazgeçmiştim ve bunun devamınında geleceğini biliyordum, ama asıl soru buna ne kadar uzun süre dayanabilirsiniz?
Vazgeçtiğim şeyler arasında, aynı evin içinde özlediğim ailem, yapmaktan zevk aldığım hobilerim, haftada en az iki kere görmezsem ruhumu eksik hissettiren dostlarım, tatiller, yeni şehirler, yeni mekanlar, konserler, sokaklar, bir yerde hiçbir şey yapmadan 10 dakika sakin oturma lüksü, filmler, özel günler,uyku bazende nefes...
Günde 12 saat sürekli ayakta çalışmak ve size kalan sadece 6 saat uyku ve kahvaltı edecek 1 saat. Bu mesleği çok seviyorum hiç pişman değilim ama sosyal hayatı bazen de sizi öldürdüğü inkar edilemez bir durum. Hele ki artık bu kaybolmuşluğun içinde herkesin sizi unuttuğunu hissetmeye başladıysanız. Herşeye rağmen mutluyum.
Verdiğim karardan dolayı kendimle gurur duyuyorum ve herşeyin çok daha güzel olacağı günlere çok az kaldığına inanıyorum.
Peki hayalleriniz için nelerden vazgeçersiniz?
Bu soruyu bu sıralar beynim çok tekrarlar oldu. Zaten birçok şeyden vazgeçmiştim ve bunun devamınında geleceğini biliyordum, ama asıl soru buna ne kadar uzun süre dayanabilirsiniz?
Vazgeçtiğim şeyler arasında, aynı evin içinde özlediğim ailem, yapmaktan zevk aldığım hobilerim, haftada en az iki kere görmezsem ruhumu eksik hissettiren dostlarım, tatiller, yeni şehirler, yeni mekanlar, konserler, sokaklar, bir yerde hiçbir şey yapmadan 10 dakika sakin oturma lüksü, filmler, özel günler,uyku bazende nefes...
Günde 12 saat sürekli ayakta çalışmak ve size kalan sadece 6 saat uyku ve kahvaltı edecek 1 saat. Bu mesleği çok seviyorum hiç pişman değilim ama sosyal hayatı bazen de sizi öldürdüğü inkar edilemez bir durum. Hele ki artık bu kaybolmuşluğun içinde herkesin sizi unuttuğunu hissetmeye başladıysanız. Herşeye rağmen mutluyum.
Verdiğim karardan dolayı kendimle gurur duyuyorum ve herşeyin çok daha güzel olacağı günlere çok az kaldığına inanıyorum.
bu hissiyat çok tanıdık:)
YanıtlaSil